اگرچه مثل برگ، آزاد و شادم

دچار پنجه ی بیداد بادم

همه دار و ندارم را - دلم را-

کنار چشمه ی دِه،جا نهادم

********************

 از کبر و غرور ما چرا کم نشده

ایمان ضعیف نیز محکم نشده

می ترسم از آن روز که دکتر بشویم

اما بنویسند که آدم نشده

جان دادی با اشاره ی خود گِل را

بیدار تو کرده ای منِ غافل را

ای صاحب خانه های بسیار ای عشق!

شش دانگ سند زدم به نامت دل را

 دل را همه عمر با تو راهی کردم

با نور تو ، روشن ، این سیاهی کردم

هربار که گول عقل را خورد دلم

ای عشق همیشه عذرخواهی کردم

 *****************************

سكوت گوسفندان

اشك ابراهيم را درآورده ست:

آه بره ها اگر بگيرد

اين بار از آتش نمرود

 برنمي خيزم.